Babylonisches Exil

As babylonischs Exil (vilmol au babylonischi Gfangeschaft)^[1] wird en Epoche in dr jüdische Gschicht bezäichnet. Si het 597 v. d. Z. aagfange wo dr babylonisch Köönig Nebukadnezar II. Jerusalem und s Köönigriich Juda erooberet het.

So wie s d Babzlonier an vile Ort gmacht häi, si au e wääsentlige Däil vo dr Bevölkerig vo Judäa, vor allem Aaghörigi vo dr Oberschicht, uf Babylon exiliert und dört aagsiidlet worde.^[2] Wie s im Buech Jeremia verzelt wird, het s bis 582 drei Uswiisigsakzione gee und 4600 Juude häi iiri Häimet müesse verloo.^[3] Anderi historischi Kwelle für d Zaal vo de Exilierte git s nid. Sicher wäiss mä aber, dass noch 597 v. d. Z. Nääme vo Hebräer us dr briwilegierte Oberschicht in babylonische Urkunde ufdauche.

S Babylonische Exil isch z Änd gange, wo dr Perserköönig Kyros II. Babylon 539 v. d. Z. erooberet het und im e Dekreet äinzelne Personegrubbe d Erlaubnis gee het, zrugg noch Judäa z goo. D Juude häi 517 aagfange, dr Tämpel z Jerusalem wider ufbaue, im Merz vom Joor 515 v. d. Z. häi si dört wider chönne Gottesdienst abhalte.

1. ↑ Vgl. Donner Geschichte, S. 416
2. ↑ Vgl. Donner, Geschichte, 370–381.
3. ↑ Jer 52, 28–30